رهبر معظم انقلاب در دیدار جوانان، اساتید، معلمان و دانشجویان دانشگاه‏هاى استان همدان مطلب زیبا و جامعى در مورد مدگرایى داشتند که خواندنش ـ حتى براى کسانى که قبلاً هم شنیده یا خوانده‌اند ـ مفید است:

... در زمان قاجاریه اولین بار نشانه‏ها و نمونه‏های فرهنگ غربی وارد کشور شد. ایرانی‏های اعیانِ درباری آن روز ـ که اولین قشرهایی بودند که با اروپایی‏ها ارتباط برقرار کردند ـ نخستین چیزی که یاد گرفتند، دانش نبود؛ عادات و رفتار و نحوة معاشرت آنها را یاد گرفتند. این خطِ اشتباه و خطا از همان جا ترسیم شد. عده ای فکر می کنند چون غربی‏ها از لحاظ علمی بر ما برتری دارند، پس ما باید فرهنگ و عقاید و آداب معاشرت و آداب زندگی و روابط اجتماعی و سیاسی مان را از آنها یاد بگیریم؛ این اشتباه است. اگر استادی در کلاس به شما درس بدهد و خیلی هم استاد خوبی باشد و به او علاقه هم داشته باشید، آیا حتماً باید رنگ لباس خود را همان رنگی انتخاب کنید که او می‏پسندد؟ اگر این استاد عادت بدی هم داشت، شما باید این عادت بد را از او یاد بگیرید؟ فرض کنید استاد وسط درس گفتن، دستش را در دماغش می‏کند؛ شما علم را از او یاد بگیرید، چرا این کار را از او یاد می‏گیرید؟ اروپایی‏ها کارهای غلط و خطا و رفتارهای زشت الی ماشاءاللَّه دارند؛ چرا باید این کارها را از آنها یاد بگیریم؟ آن مردِ مجذوبِ مفتونِ دانش غربی‏ها می‏گفت: ما باید از فرق سر تا نوک پا غربی شویم! چرا؟ ما ایرانی هستیم و باید ایرانی بمانیم. ما مسلمانیم و باید مسلمان باشیم.

آنها بیشتر از ما علم دارند؛ خوب، ما می‏رویم علمشان را یاد می‏گیریم؛ چرا باید عادات و فرهنگ و رفتار و آداب معاشرت آنها را یاد بگیریم: این چه منطق غلطی است؟ چون آنها به دلیلی باید چیزی به نام کراوات دور گردنشان ببندند ـ که البته ما نمی گوییم شما چرا کراوات می بندید؛ کراوات مال آنها است ـ آیا ما هم باید از آنها تقلید کنیم؟ منطق ما برای این کار چیست؟ چرا ما لباس، رفتار، آداب معاشرت، حرف زدن و حتّی لهجة آنها را تقلید کنیم؟ من گاهی می بینم در تلویزیون گزارشگر ما از فلان نقطة دنیا دارد به زبان فارسی گزارش می دهد و مطلب مربوط به ایران است؛ اما زبان فارسی را طوری حرف می‏زند مثل اینکه یک انگلیسی دارد به زبان فارسی حرف می‏زند! این ضعف نفس و احساس حقارت است؛ چرا من باید به خاطر ایرانی بودنم، احساس حقارت کنم؟! من به زبانِ خودم افتخار می‏کنم؛ من به فرهنگِ خودم افتخار می کنم؛ من به وطن و کشور و گذشتة خودم افتخار می کنم؛ چرا باید از آنها تقلید کنم؟ برای تقلید از آنها دلیلی ندارم. علم آنها بیشتر است؛ خیلی خوب، ما علمشان را یاد می گیریم و اگر هزینه ای هم داشته باشد، می پردازیم. اینها هم اتفاقاً یاد گرفته اند که علم را باید با پول عوض کرد. امروز بیشترین چیزی که برای غربی‏ها مطرح است، پول است. در اسلام این طور نیست. در اسلام علم شرافت ذاتی دارد. از نظر آنها علم به عنوان قابل تبدیل بودن به پول ارزش دارد. علمی قیمت دارد که بشود با آن دلار یا پوند به دست آورد. ما از همین حالتِ آنها استفاده می‏کنیم و علمشان را از آنها می‏خریم؛ هزینه اش را می‏پردازیم؛ اما از کسی تقلید نمی‏کنیم و نباید هم بکنیم.
این حرفِ من با شما جوانان است. البته گفتن این حرفها آسان است، اما عمل کردنش به این آسانی نیست؛ دشواری کار ما این است... تقلید فرهنگی خطر خیلی بزرگی است؛ اما این حرف اشتباه نشود با اینکه بنده با مُد و تنوع و تحول در روش‏های زندگی مخالفم؛ نه خیر. مُدگرایی و نوگرایی اگر افراطی نباشد، اگر روی چشم و همچشمی رقابت های کودکانه نباشد، عیبی ندارد. لباس و رفتار و آرایش تغییر پیدا می‏کند، مانعی هم ندارد؛ اما مواظب باشید قبله نمای این مُدگرایی، به سمت اروپا نباشد؛ این بد است! اگر مدیست‏های اروپا و امریکا در مجلاتی که مُدها را مطرح می‏کنند، فلان طور لباس را برای مردان یا زنانِ خودشان ترسیم کردند، آیا ما باید اینجا در همدان یا تهران یا در مشهد آن را تقلید کنیم!؟ این بد است. خودتان طراحی کنید و خودتان بسازید.
بنده زمان ریاست جمهوری در شورای عالی انقلاب فرهنگی قضیه طرح لباس ملی را مطرح کردم و گفتم بیایید یک لباس ملی درست کنیم؛ بالاخره لباس ملی ما که این کت و شلوار نیست. البته من با کت و شلوار مخالف نیستم؛ خود من هم گاهی اوقات در ارتفاعات یا جاهای دیگر ممکن است کاپشن هم بپوشم، ایرادی هم ندارد؛ اما بالاخره این لباس ملی ما نیست. عرب ها لباس ملی خودشان را دارند، هندی‏ها لباس ملی خودشان را دارند، اندونزیایی‏ها لباس ملی خودشان را دارند، کشورهای گوناگون شرقی لباس های ملی خودشان را دارند، آفریقایی‏ها لباس های ملی خودشان را دارند و در مجامع جهانی هر کس لباس ملی خود را دارد؛ افتخار هم می‏کنند. ما در جایی رئیس جمهوری را دیدیم که لباس ملی اش عبارت بود از دامن! مرد بزرگ، دامن پوشیده بود! پاهای او هم لخت بود! یک دامن تقریباً تا حدود زانو، و هیچ احساس حقارت هم نمی‏کرد. با افتخارِ تمام در آن جلسه شرکت می‏کرد؛ می‏آمد و می‏رفت و می‏نشست. این، لباس ملی او است؛ ایرادی هم ندارد. عرب‌ها با تفاخر، لباس ملی خودشان را می‏پوشند (پیراهن بلند و چفیه و عِقال) و ممکن است به نظر من و شما هیچ منطقی هم نداشته باشد؛ اما لباسِ آنها است و آن را دوست دارند. من و شما که ایرانی هستیم، لباسمان چیست؟ شما نمی‏دانید لباس ما چیست.
البته من نمى‌گویم طرح این لباس حتماً باید برگردد به لباس پانصد سال قبل؛ ابداً. من می‏گویم بنشینید برای خودتان یک لباس طراحی کنید. البته الان این را از شما نمی‏خواهم؛ این را من در شورای عالی انقلاب فرهنگی مطرح کردم. آن روز ما یک بخش دولتی را مأمور کردیم و گفتیم دنبال این کار بروید. یک کارِ مقدماتی هم کردند، اما آن را به جایی نرساندند؛ دوره ریاست جمهوری ما هم تمام شد! من می‏خواهم بگویم اگر شما موی سرتان را می‏خواهید آرایش کنید، اگر می‏خواهید لباس بپوشید، اگر می‏خواهید سبک راه رفتن را تغییر دهید، بکنید؛ اما خودتان انجام دهید؛ از دیگران یاد نگیرید.
در کشورهای غربی و بیشتر از همه در امریکا، حدود سه چهار دهه پیش، یک مشت جوان بر اثر واخوردگی از شرایط اجتماعی، دچار حرکت هایی شدند که البته تا امروز هم ادامه دارد. در زمان ما مظهر این افراد، بیتل‏ها بودند که با آرایش عجیب و غریب و با نوعی موسیقی شبیه موسیقی پاپ ـ که الان در دنیا معمول است ـ ظاهر می‏شدند. بنده بعد از انقلاب به الجزایر رفتم. در خیابان ماشین ما عبور می‏کرد. یک وقت دیدم پسر جوانی نصف موی سرش را تراشیده و نصف دیگر را باقی گذاشته است. هرچه من نگاه کردم، دیدم این آرایش، هیچ زیبایی ندارد. مشخص بود او از کسانی تقلید کرده است. در الجزایر، فشار صنعتی و فشار ابزار تولید و تکنیک بر زندگی مردم اصلاً آن قدر نیست که یک جوان، احساساتی را پیدا کند که در امریکا یا انگلیس یا در جای دیگر پیدا می‏کرد؛ اما چون دیده بود آنها انجام داده اند، او هم انجام می‏داد. بنده با این چیزها مخالفم و دوست نمی دارم جوان ما این طوری حرکت کند و دختر و پسرِ ما دایم چشمشان به آنها باشد...

منبع مطلب: سایت دفتر مقام معظم رهبرى